İstanbul tam bir ömür törpüsü oldun. Herkes kaçıp gitti. Bir ben gidemedim. Minik kaçışlar yetmiyor artık. Hiç sevmiyorum artık İstanbul ve bu şehirdeki insanları. Hiçbiri benim zamanımın insanları değil.
Sağımda Afgan, solumda Arap. Can güvenliği desen yok. Saçma sapan bir ülke olduk. 2o yıl öncesi ile sonrası arasında uçurumlar var.
Yazık oldu bu güzel ülkeye. Kendi ülkemi istiyorum. Çocukluğumdaki gibi olan, güvenli bir şekilde akşamlara dek oyun oynadığımız o sokakları özlüyorum. Kimsenin kimseye yan gözle bakmadığı o zamanlar nerede? Sktir olup gitmek istemezdim artık o modda da değilim. Etrafıma bakıyorum. Herkes öyle.
Herkes, burası Arabistan olmadan, iyice ırz düşmanı bir yer olmadan gitmek istiyor! Şehir eşkiyalarının borusunu öttürdüğü bu yerden kaçmanın peşinde…Umudumuz kalmadı artık…
İşte yine bu fotoğrafta gördüğünüz üzere, arkadaşlarımla her cumartesi-Pazar olduğu gibi Taksim anıtının önünde 13.30’da buluşmak ve Kötü Kemancı’ya gitmek istiyorum. O içten, sevgi dolu, saf arkadaşlıkların yaşandığı, kimsenin kimseyi kazıklamadığı, hep koruyup kolladığı, komşuya gidip “akşam müsaitseniz size oturmaya gelecek annemler” dediğimiz o zamanlara… cep telefonsuz, internetsiz o zamanlara ışınlanmak istiyorum!
Taksim Meydanı 1987 – 1990: Tarlabaşı Bulvarı açılmış ancak İstiklâl Caddesi de araç trafiğine açıkmış.
