Blonde Redhead (3 Temmuz 2007 – 14.İstanbul Jazz Festivali)
2003 yılında ilk kez "A Cure" şarkılarıyla duydum onları. Tanıdığım herkese onlardan bahsettim. Geçen süre içinde tüm albümlerini hatim ettim, özellikle Kazu Makino'nun sesine ve içtenliğine hayran oldum. Hoş, Amedeo ve Simon ikizdi, ama ruh ikizi olmadıkları kesindi:)
Jazz Festivali'nde mutlaka izlemek istediğim tek grup Blonde Redhead'di. Konser vesilesiyle ilk kez gittiğim Modern Sanat Müzesi'nin bahçesi konser için oldukça küçük bir mekândı; işin güzel tarafı ise sahne alçaktı ve en önden izlemenin faydalarını her bir hücremde hissettim:)
Her daim bas bas bağırdığım "kadın müzisyenleri çok seviyorum" cümlemi defalarca kendime söyledim konser boyunca. Kazu'nun sesi inanılmaz güzel, büyülü, ruha hitap ediyor.
Gördüğüm en güzel Japon olduğu kesin. Hoş, aslında gözlerinin çekik olması dışında çok da Japon sayılmaz. İnanılmaz dans ediyor. Müziği her bir hücresinde hissettiği her halinden belli, şarkı söylerken sanki kutsal bir ışık yayıyormuş gibi hissettim. Şarkı söylemesinden, gitarı tutuşundan, dansından, gözlerini kapatıp bizi de kendi dünyasına götürmesinden çok etkilendim. Müthiş bir kadın. Sanırım Karen O'yu da görebilirsem gözüm açık gitmez:)
Bir kadına şort altına giyilen botun bu kadar yakıştığını da öğrenmiş oldum.
In Particular'ı çok severim, o tick tock diye giden melodiye bayılıyorum. In Particular'ı çalmaları beni çok mutlu etti. Dr.Strangelove ile başladı konser. Bundan başka, aklıma gelenler The Dress, Spring and by Summerfall, tabii ki de 23, Equus, Melody of Certain Three, Heroin, elbette Misery is a Butterfly, Silently'yi çaldılar.
Bir kez bis yaptılar. Çok alkışlamamıza rağmen 2.kez gelmediler.
Konser sonrası Ekşi Sözlük'e şunları yazdım:
"kazu makino dansiyla büyülemis, sesiyle alip götürmüstür, onca yorgunluga da kesinlikle degmistir. elephant woman'sız eksik olsa da beni ziyadesiyle mesut ve bahtiyar eden bir konser oldu, in particular'i caldilar, daha ne olsun"