Aynen öyle yani yukarıdaki başlıktaki gibi. Yazsam mı yazmasam mı, bir şeyler paylaşsam mı? Ya da evet paylaşayım ama ne anlatayım, ne yazayım? Her şeyden elini eteğini çekmek değil de, iyice pesimist oluyor insan. Yani ben öyle oldum sanki biraz.
Bu pandemi süreci derken bir yıl öylece geçti gitti. Kimi gün şükrederek kalkıyorum yataktan kimi gün of çekerek. Sanırım çoğumuzda var bu.
Yine de hayattan umudumu kesmiş değilim. Elbette hiçbir şey sonsuza dek sürmez. Bu da geçecek. Bundan eminim. Çünkü her şey geçmiş. Hiçbir şey aynı kalmaz. Peki eskiye döndüğümüzde eski aynı eski mi olacak? Bundan şüpheliyim işte! Yani bence eski biz olmayacağız. Bir sürü şey yaşadık, yaşamaya devam ediyoruz. “Haydi virüs bitti, maskeler fora” denildiğinde kolay kolay vazgeçemeyeceğim ben bu işten gibi geliyor. Zira maske aksesuar olmaktan çıktı benim için, vücudumun parçası oldu acıdır ki. Evet insan her şeye alışır doğru. Ama bu konuda cidden septik durumdayım.
Bugünlerde tek tesellim, sabahları çok soğuk olmasına rağmen, çiy düşüyor hatta, öğleden sonra biraz güneş çıkıyor ya ısınıyor insan. Gökyüzüne baktığımda her şeyi unutuveriyorum. Mesela bugün 9 Mart 2021, sabah işe giderken henüz 07.00 olmamıştı ve hava aydınlanmamıştı. Öyle güzel bir ay vardı ki gökyüzünde, incecik bir hilal. Bakıp dua ettim ve güzel şeyler diledim. İşte bazen böyle mucizevi bir şey görünce insan umutlanıveriyor bi’anda.
Sitemi de güncellemedim farkındayım. Bu konu neredeyse her gün aklımda. Ama fırsat mı bulamadım, yapmak mı istemedim bilemiyorum. 1998 yılından beri internet aleminde bir şekilde varım ve paylaşımlarda bulunuyorum. Sene 2021. 23 sene olmuş dilekolay. Artık bu işi bırakıp emekli olmam gerekmiyor mu? Eskiden bilgiye ulaşmak zordu, internet camiası küçük bir ortamdı. Müzikle uğraşanlar birbirini bilirdi, tanırdı. Şimdi her şey karmakarışık. Ben hâlâ neden varım buralarda diye düşünmüyor değilim. Misyonumu tamamladım galiba, değil mi la? (Behzat Ç havasıyla bitireyim bari).