Arızalılar Kulübü

Film, ünlü çizer Frank Miller ile yönetmen Robert Rodriguez’in ortak yönetmenliğinde kotarılmış 2005 yapımı “Günah Şehri”nin yine aynı ekip tarafından çekilerek 9 yıl sonra çıkagelen devamı niteliğinde.

Malum son dönemde Hollywood’da resimli roman uyarlamaları yine rağbette. Örümcek Adam’dan Hulk’a sürüsüne bereket bir yığın popüler çizgi roman kahramanlarının serüvenleri, zengin kadrolu, dijital efekt destekli, birbirinden göz alıcı üstün yapımlar halinde allanıp pullanarak peşpeşe beyazperdeye aktarılıyor.

Geçen hafta gösterime giren “Sin City: A Dame To Kill For-Günah Şehri: Uğruna Öldürülecek Kadın”, yedinci sanat sinema ile kimilerince dokuzuncu sanat sayılan çizgi roman işbirliğinin eseri olup (çığır açmasa da) özgünlüğü ve çarpıcılığıyla belleklerde yer etmiş, ünlü çizer Frank Miller ile yönetmen Robert Rodriguez’in ortak yönetmenliğinde kotarılmış, 2005 yapımı “Günah Şehri”nin yine aynı ekip tarafından çekilerek 9 yıl sonra çıkagelen devamı niteliğinde.

1990’ların başında çok ucuza mal ettiği “El Mariachi”nin Sundance Festivali’ndeki başarısıyla kapağı Hollywood’a atıp bu filmin Antonio Banderas’lı, Selma Hayek’li Amerikan versiyonu “Desperado”yla stil-vizyon sahibi, yaratıcı bir aksiyon ustası olduğunu kanıtlayarak ünlenen, 1995’ten sonra ise Quentin Tarantino’nun takımına dahil olan Meksika kökenli sinemacı Robert Rodriguez, “Fakülte”, “Uzay Çocukları” ve Sergio Leone özentisi “Bir Zamanlar Meksika’da” gibi vasat gişe filmleriyle girmişti 2000’li yıllara.

Samimi, özgün tarzıyla bir zamanlar bağımsız sinemanın gerilla yönetmeni sayılan Rodriguez’in öteden beri sıkı bir hayranı olageldiği Frank Miller’ın yazıp çizdiği, grafiksel öğeleri ağır basan, ünlü resimli romanı “Günah Şehri”nin çeşitli serüvenlerinden bizzat yaratıcısı Miller’la ortaklaşa yazıp yönettiği yeni “Günah Şehri: Uğruna Öldürülecek Kadın” filmi, öncelikle siyah-beyaz, grafiksel ve dışavurumcu bir sinema dilinin öne çıktığı, etkileyici görselliğiyle sinemaseverlere farklı bir seyir deneyimi sunuyor, hem de 3 boyutlu tarafından.

1940’ların kara filmlerinden, ucuz polisiye romanlarından etkilenip esinlenmiş yazar-çizer Miller’in karanlık dünyasını perdede aynen canlandırmaya girişen filmin, dışavurumcu, siyah-beyaz görselliği, çoğu yerde kara film türünün basmakalıp numaralarıyla süregelen, tekdüze hikâyesinin önüne geçiyor.

Tıpkı ilk filmdeki gibi, bütünüyle siyah-beyaz karşıtlığına dayanan kadrajlardaki kırmızı ruj, sarı saç, dökülen kan damlaları, vb. gibi kimi ayrıntıların renklendirilmesi de teknolojik gelişmelerin katkısı bir güzellik oluyor filme.

Yer yer dozu kaçmış şiddet öğesinin, çıplak dans eden ya da sevişen, Eva Green ve Jessica Alba gibi hikâyenin arzu nesnesi halinde arzı endam eden, birbirinden çekici dilberlerle ve cüretkâr bir açık saçıklıkla dengelendiği “Günah Şehri”nin parlak oyuncu kadrosunun da filmin albenisini arttırdığı kesin.

Asla pes etmez, vurduğunu deviren, çirkin metropol gladyatörü Marv rolündeki, zor tanınan Mickey Rourke’dan kibirli, genç kumarbaz Johnny’deki Joseph Gordon-Levitt’e, hikâyeye yeni katılan ve “meşum kadın” Ava’ya körkütük âşık Dwight’taki Josh Brolin’den kötü adam-kumarbaz senatör Roark’a cuk oturmuş Powers Boothe’a, bu kez ilk filmdeki kadar yer almamış dedektif Hartigan rolündeki Bruce Willis’den Ava’nın irikıyım, siyahi emireri Manute’ü canlandıran Dennis Haysbert’e kadar uzatılacak kalabalık kadronun asıl lokomotifi, unutulmaz bir “femme fatale” kompozisyonu çizen Eva Green ile intikam almaya odaklanmış, seksi striptizci Nancy’yi oynayan Jessica Alba’yla ve yolları Kadie’s Club Pecos’ta kesişmiş şehrin tüm kızlarına ablalık eden Amazon Gail-Rosario Dawson gibi alabildiğine çekici kadın oyuncular.

Baştan sona grafik yanı ağır basan sinematografisiyle, meraklısına aşina tüm o kara film klişelerinin birbirini izlediği “Günah Şehri 2”, özetle yer yer seriyal tadı da veren, etkileyici bir seyir deneyimini sunuyor meraklısına.

Kaynak: Cumhuriyet

İstanbul ayağı 11-17 Ekim tarihlerinde yapılacak Filmekimi, daha sonra Türkiye’nin farklı şehirlerinde devam edecek. Bu yılki İstanbul Film Festivali’nde ‘Tom Çiftlikte’yle Radikal Halk Ödülü’ni kazanan Xavier Dolan’ın Cannes’dan ödüllü son filmi ‘Mommy’ Türkiye prömiyerini Filmekimi’nde yapacak.

İstanbul Kültür Sanat Vakfı (İKSV) tarafından Vodafone FreeZone sponsorluğunda gerçekleştirilecek 13. Filmekimi, her yıl olduğu gibi merakla beklenen filmleri izleyiciyle buluşturacak. Yeni sinema sezonunun habercisi olan Filmekimi’nin 13’üncüsünde prömiyerini Sundance, Cannes, Venedik ve Toronto gibi festivallerde yapan, Godard, Cronenberg, Leigh ve Sissako gibi ustaların son yapıtlarının da aralarında bulunduğu filmler sinemaseverlerin beğenisine sunulacak. 11-17 Ekim tarihlerinde, 7 gün boyunca İstanbul’da olacak Filmekimi, Ekim ayı boyunca da Türkiye ’nin dört bir yanındaki sinema salonlarını ziyaret edecek.

İlk kez Kadıköy’de

Bu yıl Ekim ayı boyunca birçok şehri gezecek Filmekimi İstanbul’da son yıllarda olduğu gibi Atlas, Beyoğlu ve Nişantaşı Citylife City’s sinemalarında düzenlenecek ve bu yıl ilk defa Kadıköy’e de geçecek. Kadıköy’deki Rexx sinemasının büyük salonu 11-17 Ekim tarihleri boyunca Filmekimi filmleriyle dolup taşacak.

Xavier Dolan’ın Cannes’dan ödüllü filmi Filmekimi’nde

Henüz 25 yaşında, Cannes Film Festivali’nde Jüri Ödülü’nü efsane sinemacı Jean-Luc Godard’la paylaşan Xavier Dolan’ın Altın Palmiye’nin en büyük adaylarından biri görülen son filmi Mommy’nin, Türkiye prömiyeri Filmekimi’nde yapılacak. Cannes’da, jüri başkanı Jane Campion’ın “Gerçekten bir dahi” diyerek övdüğü Dolan’ın son filmi, şiddete meyleden sorunlu ergen oğlu Steve’i tek başına büyütmeye çalışan dul anne Diane’ın hikâyesini anlatıyor. Filmde Diane rolünü, Dolan’ın ilk filmi Annemi Öldürdüm’de anneyi oynayan Anne Dorval üstleniyor.

Yönettiği beşinci uzun metrajlı filmi, yine baştan başa bir Xavier Dolan projesi: Filmin yönetmenliğini üstlenen Dolan, aynı zamanda senarist, ortak yapımcı, kurgucu ve kostüm tasarımcısı; ancak çağdaş sinemanın bu en verimli “yaramaz çocuğu” bu kez filminde rol almıyor. Filmde yer alan şarkılardan bazıları ait. Uyguladığı 1:1 ekran oranı, Oasis, Counting Crows, Dido ve Andrea Bocelli’den şarkıları, renk ve kurgu seçimleriyle Xavier Dolan’ın bu son filmi, birçok eleştirmen tarafından en iyi yapıtı olarak değerlendiriliyor. Dolan’ın önceki filmleri ‘Annemi Öldürdüm’, ‘Laurence Anyways’ ve ‘Tom Çiftlikte’ daha önce İstanbul Film Festivali’nde gösterilmiş, ‘Tom Çiftlikte’, 33. İstanbul Film Festivali’nde Radikal Halk Ödülü’nü kazanmıştı.

Cannes’dan ödüllü Andrei Zvyagintsev’in ‘Leviathan’, David Cronenberg’in ‘Maps to the Stars’, Mike Leigh’in ‘Mr. Turner’ ve Abdrerrahman Sissako’nun ‘Timbuktu’ adlı filmlerinin de Filmekimi’nde gösterileceği daha önce açıklanmıştı.

Kaynak: Sözcü

* 1 Eylül 1973: Bob Dylan; Knocking On Heaven's Door ile Amerika listelerine girdi.

* 1 Eylül 1979: Madness, 45'likleri "The Prince" ile ilk defa İngiltere müzik listelerine girdi.

* 2 Eylül 1982: Keith Richards'ın Redlands'taki evi yangın sonucu ciddi hasara uğradı.

* 3 Eylül 1966: Hollies, "Bus Stop" ile Amerika listelerine girdi.

* 5 Eylül 1946: Queen solisti Freddie Mercury, Zanzibar'da dünyaya geldi.

* 5 Eylül 1971: John ve Yoko Lennon'ın aralarında "Cold Turkey" ve "Up Your Leg"in de yer aldığı beş filmi vizyona girdi.

* 5 Eylül 1988: Tom Waits'in "Big Time" albümü İngiltere listelerine girdi.

* 7 Eylül 1978: The Who davulcusu Keith Moon öldü.

* 9 Eylül 1956: Elvis Presley, The Ed Sullivan Show'lardan ilkine katılarak Hound Dog, Don't be Cruel, Love me Tender ve Ready Teddy'yi seslendirdi.

* 10 Eylül 1974: New York Dolls dağıldı.

* 11 Eylül 1987: Peter Tosh öldü.

* 13 Eylül 1980: Dave Knopfler, Dire Straits'ten ayrıldı.

* 14 Eylül 1983: Amy Winehouse Londra'da doğdu.

* 15 Eylül 1975: Pink Floyd'un "Wish You Were Here" albümü yayınlandı.

* 15 Eylül 1993: U2 konserinde işitme kaybına uğrayan bir dinleyici, gruba açtığı davayı kazanarak 20 bin pound kazandı.

* 16 Eylül 1977: T-Rex solisti Marc Bolan, kız arkadaşı Gloria Jones'un kullandığı aracın kaza yapması sonucu, 29 yaşında hayatını kaybetmişti. Çift, akşam yemeğinin ardından Bolan'ın Richmond'daki evine gitmek için yola çıktı. Fakat Jones'un direksiyon hakimiyetini kaybetmesiyle araç bir çınar ağacına çarptı. Bolan olay yerinde hayatını kaybetti. 30.yaş gününden hemen önce hayatını kaybeden sanatçının cenazesine, yakın arkadaşları David Bowie ve Rod Stewart da katılmıştı. Törenin girişine ise hit şarkısına gönderme olması açısından "Beyaz Kuğu" şeklinde bir çiçek yaptırılmıştı. Bolan, kazalardan ve ölmekten çok korktuğu için hiçbir zaman araba kullanmayı öğrenmemişti.

* 17 Eylül 1969: Tüm dünyada, Paul McCartney'nin öldüğüne dair dedikodular dolaşıyordu. İddialara göre McCartney, 1966 yılında İskoçya'da geçirdiği trafik kazasında hayatını kaybetmiş, yerine ona çok benzeyen biri geçmişti.

* 18 Eylül 1952: Doug Colvin bilinen adıyla Dee Dee Ramone doğdu.

* 18 Eylül 1970: Jimi Hendrix öldü.

* 18 Eylül 1983: Kiss elemanları ilk defa makyaj yapmadan sahneye çıktı.

* 19 Eylül 1981: 11 yıl aradan sonra bir araya gelen Simon and Garfunkel, Central Park'ta konser verdi.

* 20 Eylül 1973: Neil Young and Crazy Horse'un konser verdiği The Roxy Club'ın Hollywood'daki açılışı yapıldı.

* 21 Eylül 1934: Leonard Cohen doğdu.

* 22 Eylül 1957: Nick Cave, Avustralya'da doğdu.

* 23 Eylül 1991: Gitarist Izzy Stradlin, Guns N'Roses'dan ayrıldığını açıkladı. Yerine Gilby Clarke geçti.

* 29 Eylül 1967: Motown, Gladys Knight'ın "I Heard It On the Grapevine" parçasını yayınladı.

* 29 Eylül 2004: The Who davulcusu Keith Moon için yapılan davul seti, 120.000 pound'a bir koleksiyoncuya satıldı.

* 30 Eylül 1955: James Dean öldü.

Kaynak: Çeşitli tarihlere ait Cnbc-e Dergiler

Birkaç aydır sinemaya gidememiştim. En son sanırım Noah’ı sinemada izlemiştim. Biraz kafa dağıtmak istedim, baktım Luc Besson’ın filmi “Lucy” vizyonda. Oyuncular da güzel, Morgan Freeman var, Scarlet Johansson var, Old Boy’dan tanıdığım Güney Kore’li oyuncu Min-sik Choi var. Nihayetinde tercihimi Lucy’den yana kullandım. Jeneriği izlemedim, sadece konusunu okudum; oyuncuları ve yönetmeni sevdiğimden filme şans verdim.

Soluksuz izledim ve hiç sıkılmadım. Kurgu ve geçişler tam benim istediğim gibiydi. Film ise orta halli sayılırdı. Sanki biraz da kısa geldi süresi. Çok sıkı bir girişle başladı aslında. Sonrasında da iyi gitti ama çabucak bitti. Sanki biraz aceleye getirilmiş gibiydi.

Senaryo da Luc Besson’a ait, kendisini çoğumuz Leon’dan hatırlar. Bu Fransız abinin Nikita’sı da güzeldir aslında.

Film “gerilim” ya da “bilim kurgu” kategorilerinde gösteriliyor ama biraz felsefe ve belgesel havasını da eklemek lâzım filme. Leon ile kıyaslanamayacak bir film elbette ama bu da yönetmenin kafasından geçen bir senaryoymuş besbelli. Bilim kurgu sever biri olmadığımdan biraz endişelenmiştim “sıkılır mıyım?” diye. Bu film bence bilim kurgu olarak bile ifade edilmeyecek kadar yumuşaktı, bilim kurgu severler hoşlanmayabilir bu bağlamda.

Filmin konusu ise şöyle; Tayvan'da yaşayan Lucy (Scarlett Johansson) erkek arkadaşının kazığı sonucu Tayvan uyuşturucu mafyasının eline düşer. Asyalı mafya grubu Lucy'nin karın boşluğuna ufak bir operasyonla, CPH4 adlı sentetik uyuşturucu dolu bir paket yerleştirir. Lucy'nin bu paketi Avrupa'ya ulaştırması gerekmektedir.

Ama tabii işler yolunda gitmez ve paket Lucy'nin karnında patlar. CPH4 maddesinin Lucy'nin vücudunda dağılması beklenmedik bir reaksiyona yol açar. İnsanlar normalde beyinlerinin yüzde 10'nu kullanırken, Lucy'nin beyni, kapasitesini aşarak olağanüstü güçler kazanmaya başlar.

Neticede film; insan, beyninin %100’ünü kullanırsa neler olabileceği ile ilgili mevzuyu işliyor. Kamera görüntüleri, dar açıdan çekimler, zamanda geri gidişler, olayın big bang’e kadar gidişi vb. görüntüler beni tatmin etti. Ayrıca aksiyon sahneleri de çok güzeldi. Müziklerini de beğendim. Klasik bir Luc Besson sineması. Zaten 2. yarıda mevzu Fransa’da finalleniyor haliyle.

Olay zaman kavramı ve felsefesi ile ilgili bence. Bu anlamda bilim kurgu diyemeyeceğim bir film. Herkesin filmden beklentisi farklı olacaktır. Ancak ben beğendim ve de sıkılmadan izledim.

Güney Kore Sineması ile Hollywood arasındaki farkı göster deseler; kıytırık sinema bilgime dayanarak Güney Kore sinemasını bir adım öne çıkarırdım. Güney Korelilerin yüksek bütçeli filmler yapmamaları haricinde sinemaya “rahatsız edici” bir özellik kazandırdığını söylemek yanlış olmaz. Bu rahatsız edici filmlerin yönetmenlerinden biri  Kim Ki Duk.  Kim Ki Duk’un hayatı diğer yönetmenlere göre farklı, bu farklılık aynı zamanda filmlerine de yansıdı.

Kabataslak kendisinden bahsetmek gerekirse; Kim Ki Duk bir taşra köyünde doğdu,  Yaramaz bir çocuk olan Kim-ki Duk eğitim hayatı için tarım eğitimi veren bir okula gönderildi, maddi yetersizliklerden dolayı okuyamayan Kim Ki Duk okuldan ayrılıp  fabrikalarda işçi olarak çalışmaya başladı. 20 yaşında deniz kuvvetlerine katıldı, 5 yıl çavuş olarak görev yaptı. Bu da kendi hayatına birikimler sağladı.

Kim ki –Duk’un diğer yönetmenlerinden ayrılan bir özelliği vardı, bu da sinema eğitimi almayışı ve kimsenin yanında çalışmayışıydı. İlk sinema deneyimi  Timsah’ı 1996 yılında çektikten sonra ağır eleştiriler aldı, ama bu eleştiriler kendisini yıldıramadı bu yolda iyi işler çıkardı. Ufak da olsa Kim ki Duk’un hayatı bundan ibaret.

Filmlerinde rahatsız edici, herkesin hazmedemeyeceği (şiddet, yaralama, kavga, acı, ensest ilişki) gibi konular üzerinde durdu kendisi. Filmografisinde bütün filmlerini izleme şansım olmadı ama “Moebius” filmi Kim ki-Duk sinemasına alışkın olmayanlar için hazmedilmesi zor bir film. Rahatsız edici birçok unsuru Kim ki-Duk filmin içine yerleştirmiş, hiçbir şeyden geri kalmamış.

Moebius'un  diğer  özelliği  filmde hiçbir diyalog bulunmaması. Kim ki -Duk'un filmde diyaloglara yer vermemesi, replik bulunmaması hiç rahatsız etmiyor izleyeni. Kim ki Duk’un filmlerine alışık olanlar için geçerli bu, alışık olmayanlar için rahatsızlık söz konusu olabilir. Filmde; diyaloglar yerine ağlama, gülme, bağırmalar var ve diyaloglardan daha çok şey anlatarak boşluğu dolduruyor. 

Filmin başlarından itibaren karısını aldatan bir kocanın karısı tarafından cinsel organını kesmeye çalışan bir kadını görüyoruz, kadının başarısız olması sonucu cezalandırılan çocuk oluyor.  Bu sahneden itibaren “kan ve şiddete hoş geldiniz”diyor Moebius. Kadının çocuğunun cinsel organını kesmesi sonucu çocuk, sokakta ve okulda arkadaşları tarafından alay konusu oluyor. Cinsel organının kaybettiği kaygıyla çocuk bir canavar birine dönüşüyor, babasının önerileriyle mazoşist yeni alternatifler keşfederek acıdan zevk almayı öğreniyor.

Şiddet üzerinden zevk vermeyi seviyor Kim ki- Duk. Baba ve oğulun taşı ayaklarına sürttüğü orgazma ulaştığı sahnelerde bunu görüyoruz. Seyirciye şiddet üzerinden zevk yaşatıyor Kim ki Duk. Baba kendi penisini oğluna  naklediyor. Çocuk penis nakliyle ilk denemesini babasının birlikte olduğu kadınla yapmak istiyor ama bunu başaramıyor.

Anne karakterini oğlunun cinsel organını keserken gördük filmin başında, filmin sonlarında da oğlunu arzulayan bir anne olarak görüyoruz. Bu sahneler kadının erkeğin cinsel organa karşı düşmanlığıyla bağdaştırılması yanlış sayılmaz, özellikle kocası tarafından aldatılmasının faturasını oğlundan çıkarması kadınların bakış açısıyla  “bütün erkekler aynıdır” sözüne denk geliyor.  Aynı zamanda bu durum Odipus Kompleksi üzerinden anlaşılabilir, Odipus kompleksinde  her çocuk erken yaştan itibaren ebeveyne ilgi duyabilir.  Çocuğun sertleşme yaşadığı tek yer annesinin yanı. Annesinin çocuğunu  arzulaması kimi izleyiciler tarafından “ahlaksız” olarak nitelendirebilir ve Kim ki Duk’un uyguladığı bir yöntem bu seyirciyi rahatsız edebilir.

Anne ve Oğul yaptıklarından dolayı pişman bir profil çizse de, filmin başlarından itibaren çocuğun penisini keserek cezalandıran anne ile Baba’nın  rolleri değiştiriyor. Baba, annenin çocuğunu arzulaması nedeniyle çocuğunun penisini kesmek istiyor. Filmin merkezinde penis ve erkeklik var. Aile içi şiddet filmin başından  sonuna kadar sürüyor. Penisini kaybeden çocuk canavara dönüşüyor, penisini kaybettiği için baba çocuk için çözüm yolu arıyor, annesi çocuğunu sertleştiriyor ve çocuğunu arzuluyor. Çocuğunu arzulayan annenin cezasını baba kesiyor, son olarak geriye sadece çocuk kalıyor. Çocuk ta  bütün bunlara sebep olan cinsel organına cezayı kesiyor.

Her şeyin sonunda  erkek te kadın da organına takıntılı olduğunu anlatıyor yönetmen. Tüm bunları anlatırken konuşmuyor, diyalog kullanmıyor. Diyalogtan daha etkili yol izliyor, oyuncular da iyi iş çıkarıyor.  Benim için rahatsız edici, sapkın derecesinde iğrenç bir film değildi “Moebius”. Kim ki Duk’u tanıyanlar için kurallar yine alt üst edilmiş şekilde  karşımıza çıkıyor. Ne kamera çekimleri, ne kurgunun önemine takılmayanlar bu filmi sevecektir, çünkü kamera çekimlerinden önemli şeyler de vardır bu hayatta.  İşte o önemli şeylerden biri “Moebius”.