Hiç bitmesin dediklerimden biri daha. Kısa ve öz, samimi ve neyse o. Komik cümleler, hüzünlü suratlar, kahkahalar ve gözyaşları. Ricky Gervais’i her daim çok sevmişimdir. Dizinin senaryosunu yine hem yazdı, hem de oynadı.
O’nun zekası, nüktedanlığı ve olayları hep farklı açılardan bize sunması, bunu yaparken de yüzümüze her daim bir tebessümü yapıştırması.
İngiliz dizileri genellikle kısadır bilirsiniz. Netflix’te ilk sezonu keyifle izlemiş olduğum bu Britanya dizisinin 2.sezonunun da yayınlandığını görünce bir çırpıda hallettim.
Bu kez esas adamımız Tony, yine eşinin ölümüyle ve ölümden sonra ona kalanlarla başa çıkmaya çalışmakta. Tuhaf haberler yapan ve neredeyse hiç para kazanmayan kayın biraderi Matt’in gazetesinde çalışmaya devam etmekte.
Gazetede çalışan her bir karakter de cidden kendine özgü, bolca da komikler. Bu bölümde Matt’in gereksiz psikiyatristine çok güldüm mesela:) Postacıya da bayıldım. Tam şahsına münhasır bir tip. Sex Worker Roxy’mize vuruldu o da bu sezon. Güzel de bir çift oldular:)
Bu sezon ilk sezona göre daha üzücü idi. Tony’ye bolca ağladım. İçinde bulunduğu durumu pek güzel ifade ediyor. ifade ediyor da demeyelim aslında, resmen başa çıkmaya çalışıyor.
Ama bir yandan mutlulukla da izledim. Çünkü bu hayatta cidden her şey var. En sevdiğin elinden uçup gitse bile hep bir şekilde hayatta kalıyor insan, nasıl kalıyor, bunu bilmiyorum ama kalıyor bir şekilde.
Diziyi mutlaka izleyin. Henüz izlemedi iseniz önce ilk sezonu, arkadan da ikincisini izleyin lütfen. Zaten 6 bölüm, su gibi akıp gidiyor şu Corona günlerinde…
Bu da 3.sezonu izledikten sonra yazdıklarım: